Ołów i końskie dawki witaminy D3

Seria artykułów:

Ołów to metal wysoce toksyczny, czy to wdychany, czy połykany. A wdychamy go przecież codziennie z pobliskiej ulicy. Ołów wpływa na prawie każdy narząd i układ ciała człowieka. Główna przyczyna toksyczności ołowiu leży w jego zdolności do zaburzania pracy enzymów, akumuluje w tkankach miękkich i kościach, uszkadzaniu układu nerwowego i krwi. Wraz z rtęcią i aluminium, przyczynia się do powstawania chorób neurologicznych mózgu. Szczególnie szkodzi dzieciom – nawet w przypadku znormalizowanego w wyniku leczenia stężenia we krwi może u nich dojść do trwałego uszkodzenia mózgu.

Powyższe informacje większości osób są znajome. Mało kto jednak wie, że ołów pozostaje w silnym związku z witaminą D, która dosłownie wzmacnia jego wchłanianie w organizmie. Przeczytaj poniższy artykuł, aby dowiedzieć się szczegółów.

Wchłanianie i występowanie ołowiu

Ze wszystkich metali ciężkich, co ciekawe, statystycznie kumulujemy najwięcej ołowiu. Wyraźnie to obserwuję w biorezonansie. Mamy z nim styczność na co dzień wdychając powietrze wraz ze spalinami z ulicy.

 

Wchłanianie ołowiu jest największe w dzieciństwie

Ołów (jak i pozostałe metale), dziedziczymy w spadku.

Ołów wyjątkowo łatwo przedostaje się przez łożysko do płodu. Stanowi to ogromne zagrożenie dla płodu. Łożysko właściwie spełnia funkcję odżywczą i absolutnie nie chroni dziecka przez jakimikolwiek toksynami, które posiada w organizmie matka.

Niemowlęta mogą wchłonąć nawet 50% ołowiu z żywności, kurzu lub zanieczyszczonej wody, podczas gdy względnie zdrowe dorosłe osoby pochłaniają tylko 5-10%. W związku z tym..

W młodym organizmie ołów może wyrządzić największe szkody.

Gdzie jeszcze występuje ołów, znajdziesz w tym artykule:

Wpływ ołowiu na nasze zdrowie

Pod koniec XIX wieku odkryto zjawisko zatrucia ołowiem. Od tego czasu użycie ołowiu wycofano z wielu zastosowań przemysłu. Tymczasem ołów dalej jest wszechobecny w naszym codziennym otoczeniu.

Kumulacja ołowiu w organizmie prowadzi do zaburzenia aktywności wielu enzymów, procesów  energetycznych oraz funkcji białek strukturalnych (synteza białek).

Większość z nas nie doświadczy ostrego zatrucia ołowiem – są to przypadki zarezerwowane dla osób mających zawodowo styczność z ołowiem na co dzień. Jednak u większości osób nadmiar ołowiu ma charakter przewlekły. Niemniej jednak ten “nieinwazyjny” sposób zatrucia potrafi mocno namieszać w naszym zdrowiu.

 

Najlepiej udokumentowany został wpływ ołowiu na:

  • układ oddechowy
  • stres oksydacyjny
  • syntezę hemu

 

Nadmiar ołowiu powoduje:

  • zaburzenia układu pokarmowego (bóle brzucha, zaparcia, kolki jelitowe, nudności, słodki smak w ustach)
  • wypadające włosy
  • łamiące się paznokcie
  • obniżone ciśnienie krwi
  • obniżenie temperatury ciała (zimne stopy, zimne ręce)
  • obniżenie poziomu witaminy D3 w organizmie
  • niewydolność nerek
  • niewydolność krążenia
  • zawał mięśnia sercowego
  • uszkodzenie układu nerwowego (otępienie, drażliwość, bóle głowy, drżenie mięśni, halucynacje, zaburzenia pamięci i koncentracji)
  • zaburzenia w układzie krwi (anemie, retykulocytoza, miażdżyca i wiele innych)
  • zaburzenia w gospodarce wapniowej (obniżenie poziomu wapnia)
  • “ołowiana cera” (żółtoszare zabarwienie skóry)

Ponadto ołów jest mutagenny i może powodować raka i choroby neurologiczne mózgu takie jak:

  • Parkinson
  • Alzheimer
  • depresja
  • demencje

 

Powolna cyrkulacja ołowiu w organizmie

  1. Ołów osadza się w pęcherzykach płucnych i górnych drogach oddechowych.
  2. W pierwszej kolejności przedostaje się do wątroby, nerek, płuc i serca, przez co osłabia te organy.
  3. Następnie do skóry i mięśni.
  4. Ostatecznie do kości, gdzie gromadzi się już przez całe życie.

 

Gdy organizm jest przeciążony ołowiem:

  • natychmiast spada wchłanianie witaminy D3
  • obniża się temperatura ciała

Sytuacja jest statystycznie typowa dla większości ludzi, gdyż kumulujemy w organizmach naprawdę znaczne ilości ołowiu.

Ołów vs. witamina D3

Obniżenie witaminy D3 w skutek przeciążenia ołowiem jest celowe. To naturalny obronny mechanizm organizmu na zatrucie tym metalem. Dzieje się tak zwłaszcza u osób, u których w organizmie brakuje wapnia i fosforu.

Witamina D3 podnosi więc wchłanianie i poziom ołowiu we krwi. Inaczej mówiąc..

Dostarczając do organizmu końskich dawek witaminy D3 (powyżej 10tys IU dziennie) - dosłownie trujesz się ołowiem.

Nasuwa się więc pytanie.. Czy aby, tak dzisiaj modne, ekstremalne dawki witaminy D3 to w ogóle dobry pomysł?

Związek ołowiu z wapniem, fosforem i żelazem

Przed nadmiernym wchłanianiem ołowiu zabezpieczają nas:

  • wapń
  • fosfor
  • żelazo

których niestety bardzo często w organizmie nam brakuje.

Obniżenie poziomu wapnia, fosforu i żelaza dwa do trzykrotnie zwiększa wchłanialność ołowiu w organizmie.

U zdrowych ludzi (bez mineralnych niedoborów) wchłanianie ołowiu wynosi 10%.
U osób z niedoborami wapnia i fosforu i żelaza wchłanialność ołowiu wynosi aż 63%!

Niestety.. zdrowi ludzie są jak dinozaury – już dawno wyginęli. Nie ma osób, którym niczego by w organizmie nie brakowało.

 

Badania nad ołowiem, wapniem i fosforem

Przeprowadzono badania, w których podawano osobom z niedoborami 200mg wapnia i 140mg fosforu. Okazało się, że wchłanialność ołowiu z 63% spadła do przysłowiowych 10%.

WNIOSEK: Wapń i fosfor zabezpieczają nas przed nadmiernym odkładaniem ołowiu w kościach i w tkankach.


Jak pozbyć się ołowiu?

Najlepszą metodą na pozbycie się z organizmu ołowiu, poza tradycyjnym detoksem metali ciężkich, jest dożylna chelatacja kwasem EDTA.

Seria artykułów:

Źródła:
  • Bruce Fife – Jak pokonać Alzheimera, Parkinsona, SM i inne choroby neurologiczne, 2014
  • David Perlmutter, Carol Colman – Księga zdrowia mózgu, 2014
  • Anthony William – Medical Medium – Secrets Behind Chronic&Mystery Illness, 2015
  • Nenah Sylver tom 1 – Podręcznik Rife’a – Katalog częstotliwości pasożytów, 2013
  • Stefan Rastocny – Biorezonans i inne techniki terapeutyczne, 2017
  • Hulda Regehr Clark – Kuracja życia, 2006
  • Amy Myers – The Autoimmune Solution, 2015
  • Alessio Fasano – Leaky Gut and Autoimmune Diseases, 2011
  • William Joel Meggs – The Inflammation Cure, 2003
  • Andreas Moritz, Rak nie jest chorobą, 2011
  • Iwona Wierzbicka – Jedz świadomie i pozbądź się wszelkich chorób – część 2, 2015
  • Stephan, Ph.D. Cooter – Beating Chronic Illness, 1995
  • Andreas Moritz – Ponadczasowe tajemnice zdrowia i odmładzania – Tom I, 2013
  • Andreas Moritz – Ponadczasowe tajemnice zdrowia i odmładzania – Tom II, 2013
  • Jerzy Zięba – Ukryte Terapie CZ.1, 2014

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *